De eerste generatie Taiwanees-Amerikaanse regisseur Sean Wang richt de camera op zijn oma's van in de 80 en 90 jaar (zijn 'Nãi Nai' en 'Wài Pó"), die onafscheidelijke beste vriendinnen en huisgenoten zijn. De film legt op hilarische en onverwachte manieren hun dagelijkse leven vast, dat ze doorbrengen met dansen, stretchen en scheten laten, om hun zorgen te doen verdwijnen. Dit leidt uiteindelijk tot een aangrijpende meditatie over levens die gekenmerkt worden door zowel vreugde als pijn. Samen herinneren oma's en kleinzoon ons eraan dat ouder worden niet hoeft te betekenen dat je wegkwijnt.